POSŁUGUJĄC SIĘ RÓWNANIAMI

Powstaje w związku z tym pytanie, w jaki sposób ustalić, która z nich jest właściwa? Posługując się równaniami regresji określiłem liczbę miejsc, przedstawień oraz widzów przy każdej z dolnych granic. Z obliczeń tych wynika, że zmiana dolnej granicy w minimalnym stopniu wpływa na liczbę przedstawień: przy 117,5 tys. mieszkańców trzeba zorganizować 140 przedstawień, a przy 386,7 — 165. Liczba po­trzebnych miejsc waha się od 331 do 653, a liczba spodziewanych widzów—   od 19,9 tys. do 76,7 tys.Najniższa z dolnych granic jest na pewno zbyt niska. Przy 117,5 tys. mieszkańców potrzebny byłby teatr na 331 miejsc, a spodziewana liczba widzów wyniosłaby 19,9 tys. Na statystyczne miejsce przypadłoby zaledwie 60 widzów, na przedstawienie —142, a na statystycznego mieszkańca 0,169 widzów. Możliwej do zaakceptowania intensywności korzystania z tej instytucji przez mieszkańców towarzyszyłyby zatem bardzo niskie wskaźniki wykorzystania bazy. Ponieważ w przedziale 267,1 — 305,7 tys. mieszkańców nie było w 1983 r. ani jednego miasta, możliwe są do przyjęcia trzy dolne granice: 305,7, 351,7, 386,7 tys. mieszkańców. Po zaokrągleniu tych liczb, granice te przebiegają na poziomie 300, 350 i 400 tys. mieszkań­ców.