W ANALIZOWANYM OKRESIE

W drugiej połowie lat siedemdziesiątych czyniono słusznie, obniżając stopę inwestycji. Robiono to jednak zbyt anemicznie i źle lokowano zaoszczędzone w ten sposób środki. Z dotychczasowych rozważań wynika, że w latach 1950—1970 podnosze­niu stopy inwestycji produkcyjnych nie towarzyszyły coraz większe przy­rosty dochodu narodowego. Można nawet powiedzieć, że lata, w których stopa inwestycji była wyższa, cechowały niższe przyrosty dochodu narodo­wego. Tym samym z punktu widzenia konsumpcji bieżącej zwiększanie udziału inwestycji produkcyjnych w dochodzie narodowym podzielonym nie było efektywne. W analizowanym okresie można natomiast dopatry­wać się pozytywnego wpływu inwestycji na dynamikę dochodu narodowego, a w konsekwencji i na dynamikę funduszu spożycia w latach następnych. Rysujące się tutaj szanse nie były jednak wykorzystane, bowiem — powię­kszając nakłady inwestycyjne kosztem środków obrotowych — uniemożli­wiono pełne wykorzystanie starego i nowego majątku trwałego.