NA GRUNCIE TEORII

W Kapitale nie znajdziemy szczegółowych analiz wszystkich tych dyspro­porcji. Marks wskazywał jedynie, że nie można całej kapitalizowanej części wartości dodatkowej przeznaczyć na płacę roboczą. W ten sposób byłaby spełniona tylko pierwsza dyrektywa, natomiast dyrektywa druga — nie.Z dotychczasowych rozważań wynika, że na gruncie tej teorii produkt globalny rozpada się na część, która stanowi równowartość zużytych w pro­dukcji środków trwałych, środków obrotowych i siły roboczej, oraz na część, która jest wartością nowo wytworzoną. By możliwa była reprodukcja roz­szerzona, wartość nowo wytworzona dzieli się na część przeznaczoną na konsumpcję właścicieli kapitału oraz na część kapitalizowaną, tzn. przezna­czoną na zakup środków niezbędnych do rozszerzenia skali produkcji. Ta ostatnia część jest funduszem akumulacji. Fundusz ten przeznacza się na zakup dodatkowych środków trwałych i obrotowych oraz siły roboczej. Wynika stąd, że przeciwstawianie funduszu konsumpcji i funduszu akumul- mulacji nie ma nic wspólnego z marksowskim podziałem produktu global­nego.