NA GRUNCIE TEORII
W Kapitale nie znajdziemy szczegółowych analiz wszystkich tych dysproporcji. Marks wskazywał jedynie, że nie można całej kapitalizowanej części wartości dodatkowej przeznaczyć na płacę roboczą. W ten sposób byłaby spełniona tylko pierwsza dyrektywa, natomiast dyrektywa druga — nie.Z dotychczasowych rozważań wynika, że na gruncie tej teorii produkt globalny rozpada się na część, która stanowi równowartość zużytych w produkcji środków trwałych, środków obrotowych i siły roboczej, oraz na część, która jest wartością nowo wytworzoną. By możliwa była reprodukcja rozszerzona, wartość nowo wytworzona dzieli się na część przeznaczoną na konsumpcję właścicieli kapitału oraz na część kapitalizowaną, tzn. przeznaczoną na zakup środków niezbędnych do rozszerzenia skali produkcji. Ta ostatnia część jest funduszem akumulacji. Fundusz ten przeznacza się na zakup dodatkowych środków trwałych i obrotowych oraz siły roboczej. Wynika stąd, że przeciwstawianie funduszu konsumpcji i funduszu akumul- mulacji nie ma nic wspólnego z marksowskim podziałem produktu globalnego.